وقتی تو زندگی کم میاری، باید یکی باشه. باید یکی باشه که بهت بگه "دیوونه چیزی نشده که! تو از پسش برمیای." باید با حوصله بشینه پای نق نق کردنات و هی لبخندهای خوشگل بزنه. انقدر خوش اخلاقی کنه که اصن تو از رو بری.

باید یکی باشه که خستگیاتو بسته بندی کنی ببری پیشش، به جاش یه جعبه ی خوشگل صورتی پر از امیدواری بگیری ازش.

وقتی کم میاری باید به یه بازوی مطمئن تکیه کنی. بازویی که مطمئن باشی حتی اگه تموم وزن دل خستگیاتو بندازی روش، خم نشه.

باید یکی باشه بهت دلداری بده به جای اینکه بزنه تو سرت که "خودت خواستی" "تقصیر خودته" و "..." . باید آرامش نگاش آرومت کنه به جای اینکه بیشتر توی دلت آشوب راه بندازه. باید به جای اینکه انگشت اتهامشو بکنه تو چشمت، با سر انگشتاش اشکاتو پاک کنه.

وای از اون روزی که کم بیاری و آروم آروم بشینی دل خستگیای ریز و درشتتو بسته بندی کنی و ببریش پیش کسی که خودش بدتر از تو کم آورده. اون وقت تموم باورهات، تموم امیدها و رویاهات پودر میشه تو حرفهای بی رحمانش...